Een paar weken geleden ging ik naar een kleinschalige, eendaagse, yoga-retraite. Het was bij iemand thuis, in een prachtige bosrijke omgeving. De ideale gelegenheid om even te ontsnappen aan de drukte van de stad. Ik was aan de vroege kant en liep in mijn eentje een beetje rond over het terrein. De zon scheen, de vogels floten en de wind ruiste zachtjes door de bomen. In de verte hoorde ik een kerkklok en verder was er alleen maar stilte.
Ik dacht aan een artikel over artsen in Schotland die ‘natuur’ voorschrijven als medicijn voor mensen met een (te) hoge bloeddruk en gevoelens van stress en angst. In Japan hebben ze daar een mooie term voor: ‘Shinrin-yoku’ ofwel bosbaden. Tijdens het bosbaden vertraagt je leven en zet je je zintuigen op scherp om de natuur echt te ervaren en dat heeft een positief effect op je fysieke en mentale gezondheid. Dat gevoel overviel mij hier wel een beetje en nog voordat de yogasessies waren begonnen kon mijn dag al niet meer stuk.
Tussen de lessen door spraken we over hoe fijn het is om in het groen te zijn. Voor veel van de deelnemers was het begrip ‘bosbaden’ nieuw, maar in deze omgeving was extra uitleg bijna niet nodig. Iedereen voelde het. Hoe zou het zijn als we in Nederland massaal wat vaker de natuur in trokken, vroegen we ons af? Zouden we daar dan allemaal gezonder van worden? Mogelijkheden genoeg in elk geval, want er zijn toch genoeg bos- en natuurgebieden in Nederland?
Dat laatste is maar helemaal de vraag. Vooral als je uit de stad komt, krijg je in een stil bos snel het idee dat de Nederlandse natuur floreert, maar volgens dagblad Trouw behoren we in Europees opzicht tot de achterhoede. Een groot deel van de beschermde natuurgebieden in Nederland liggen in de zee en de rest bestaat uit kleine gebieden, kriskras door het land en niet met elkaar verbonden. Van de oppervlakte van ons land is 67% in gebruik voor land- en tuinbouw, 18% is bebouwd en 15% is bos en natuurlijk terrein, maar hier worden ook nog bossen voor de productie van hout in meegerekend. En dan daalt er in 72% van de natuurgebieden ook nog te veel stikstof neer. De natuur kan dus wel wat hulp gebruiken.
Die hulp kun je bieden door organisaties zoals Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer, of de Waddenvereniging te steunen, maar er zijn ook kleinschaligere initiatieven, zoals Stichting BuyWorld en het burgercollectief Land van Ons. Beide organisaties kopen collectief grond op om het daarna te beschermen. Via BuyWorld koop je vanaf 0,99 euro per m2 een stuk(je) natuur. De stichting neemt opties op stukken grond en als er genoeg mensen meedoen, wordt het aangekocht en teruggegeven aan de natuur. Eenzelfde principe heeft Land van Ons. Zij kopen (landbouw) grond om het duurzaam te beheren. Je wordt lid voor 10 euro en vervolgens betaal je 20 euro per jaar voor de aankoop van grond. Bij beide organisaties doe je geen economische investering, want je krijgt geen financieel rendement, maar door een stukje natuur te redden, investeer je in je eigen toekomst en die van de mensen om je heen.
Het idee dat dit mogelijk is, maakt mij heel erg blij. Net zo blij als een dag yoga tussen de bomen.
*****
Asceline Groot is ondernemer bij hetkanWEL, schrijfster van ‘Het Nieuwe Groen’ en PhD kandidaat aan de Radboud Universiteit Nijmegen. In haar columns schrijft zij over (start-up) sociale ondernemingen en trends en ontwikkelingen op het gebied van duurzaamheid.
Auteur van het waterlelieschilderij: Licio Passon www.liciopasson.it
© All rights reserved
